Toen ik mijn definitieve beslissing genomen had, om het geloof en de kerk te verlaten, heb ik een korte verklaring voorgelezen in mijn thuiskerk. Ik wou dat absoluut doen, zodat het duidelijk was voor mensen waar ik precies stond en waarom ik weg ging en het christelijke geloof achter mij liet. Het leek mij ook een essentiële vorm van beleefdheid om afscheid te nemen, zeker nadat ik 40 jaar lid geweest was van die kerk.
Ik kreeg heel wat begripvolle reacties van mensen uit de kerk, dat deed me deugd.
Een tijdje later kreeg ik echter een minder leuk bericht van één iemand uit de kerk. Die persoon begreep niet dat ik mijn verklaring had mogen brengen in de kerk, omdat dat misschien andere christenen aan het twijfelen zou kunnen brengen.

Als je christen bent en je geloof kan niet tegen eerlijke vragen en twijfels, wat zegt dat dan over je geloof? Mag je niet eerlijk over bepaalde zaken nadenken? Moet je je als christen alleen maar laten vullen met woorden en gedachten van gelijkgezinden? Mag je niet kritisch zijn?
De waarheid vreest geen nuchtere analyse, geen oprechte kritiek, geen diepgaand onderzoek. Daarvoor is ze immers de waarheid.
Je hoeft als christen dus helemaal niet bang te zijn om mijn verhaal door te lezen. Lees zelf, onderzoek zelf, wees zelf kritisch, denk vooral zelf na.