Alle eerder besproken twijfels brachten me tot de conclusie dat de christelijke god telkens uit het verhaal gehaald kan worden. Ik zie vooral mensenwerk, ik zie een door mensen geschreven boek (de bijbel), ik zie dat er psychologische dingen spelen, of dat er zaken zijn die we simpelweg niet weten en niet kunnen verklaren.
Ik kon niet anders meer dan eerlijk zijn met mezelf en het geloof vaarwel zeggen. Ik moet concluderen dat ik niet weet hoe alles in elkaar zit.
Met mijn huidige inzichten ben ik er echter wel van overtuigd dat het christelijke verhaal niet klopt, en dit op basis van mijn jarenlange onderzoek en op basis van mijn rede en logica. Ik kan bepaalde dingen immers niet meer “on-weten”.

Dat betekent niet dat er geen goede elementen in het christendom zitten. Er zijn heel wat zaken in het christendom die fantastisch zijn. Mij lijkt het echter dat ze het christendom niet toebehoren, dat ze universeel zijn. Ik denk dan aan liefde, zorg dragen voor elkaar, mensen respecteren, …

Het kan dan toch geen kwaad om christen te zijn, zou je misschien wel kunnen zeggen?
Er lijken mij echter verschillende zaken in het christendom te zitten die wel fout zijn.
Dan denk ik bv aan het onderstaande:

• Christenen wordt geleerd dat ze zonder god niets voorstellen, dat alles wat gedaan wordt zonder god doelloos is. Dit zorgt niet voor een positief zelfbeeld of voor een gezonde dosis zelfvertrouwen.
  
  
• Mensen grijpen voor de oplossingen van hun problemen naar een hogere macht, maar verzaken daarbij dikwijls om zelf verantwoordelijkheid te nemen. Dit lijkt me niet ok.
  
  
• De talloze ontgoochelingen bij mensen die geloven dat ze genezen zullen worden, maar die telkens opnieuw onder ogen moeten zien dat dat niet gebeurt.
  
  
• Het aanmoedigen van naïviteit, synoniem hiervoor is niet voor niets “goedgelovig”.
  
  
• De constante druk die een christen ervaart (of zou moeten ervaren) om zijn geloof met zijn omgeving te delen (evangelisatie) en het constant forceren van gesprekken om de ander toch maar te proberen te bekeren. Heel wat relaties die christenen aangaan lijken aangegaan te worden met een verborgen agenda.
  
  
• Het schuldgevoel dat je als christen dikwijls ervaart, wanneer het niet lukt om aan bepaalde verwachtingen te voldoen.
  
  
• De onmogelijkheid om vrij te denken en alle mogelijke opties te bekijken. Geloof moedigt die onmogelijkheid aan. Ik denk dat heel wat christenen heel vooringenomen zijn. Hun visie is de juiste, de anderen zijn fout. Uiteraard snap ik dat dit iets is dat eigen is aan alle religies. Het lijkt me echter iets heel gevaarlijks.
  Stel dat je het toch fout hebt, dan sta je niet meer open voor de waarheid en mis je die sowieso.

Momenteel lijkt de onderstaande levensvisie mij de meest aannemelijke. Dan bedoel ik dat, als ik met alles wat ik nu weet en met mijn eigen rede en logica moet trachten in te schatten hoe alles in elkaar zit, ik dan het volgende bedenk.

Ik denk dat mens en natuur door een grotere macht geschapen zijn. Dat lijkt me duidelijk door de complexiteit van alles.
Bedenk het volgende even. De kans dat een mens evolueert tot wat hij nu is is ontzettend klein, daar zijn zelfs de wetenschappers die de evolutietheorie aanhangen het over eens. Stel nu dat die eerste mens een man was. Dan moet er dus gelijktijdig een vrouw geëvolueerd zijn, met vrouwelijke geslachtsorganen, zodat beide zich konden voortplanten en de mens dus niet onmiddellijk uitstierf. Dat lijkt me echt wel absurd. Dat is een ontzettend kleine kans, maal een ontzettend kleine kans. Daarbij komen dan nog eens alle elementen die heel precies moeten afgesteld zijn zodat leven überhaupt mogelijk is. Kleine kans, maal kleine kans, maal kleine kans, …

Ik denk dat die grotere macht die ons geschapen zou kunnen hebben misschien wel ergens als “liefde” kan omschreven worden, of toch iets wat daar dichtbij aanleunt. Waarom denk ik dat? Omdat, als ik nuchter nadenk, liefde mij het belangrijkste lijkt in het leven.
Misschien heeft die macht wel waarden en normen meegegeven in onze natuur als mens, dat zou kunnen verklaren waar moraal vandaan komt.
Verder denk ik niet dat die macht zich persoonlijk bezighoudt met de mens. Tenzij je het zo ziet dat die macht interacteert met de mens door het feit dat mensen liefde onder elkaar hebben. Dat zou me aannemelijk lijken.
Ik denk dat alle religies een menselijke poging zijn om dit concept in een bepaalde vorm te gieten en het te gaan controleren.

Dit is een wilde gok van hoe ik bedenk dat het zou kunnen zijn, maar eigenlijk weet ik het niet. Ik weet wel dat ook voor mij liefde het allerbelangrijkste is. Liefde op zich lijkt me dus een goed levensdoel. Mensen liefhebben, relaties uitbouwen en er zijn voor anderen.
Een leven zonder de christelijke god hoeft dus niet doelloos te zijn, zoals christenen maar al te vaak beweren.
Ons ontstaan en bestaan lijkt me echter een groot mysterie. Ik weet het eigenlijk allemaal niet. Moet dat niet gewoon de eerlijke conclusie zijn?