Ik besef dat het christelijke gedachtengoed heel wat comfort en troost kan geven in bepaalde situaties. Het is echter niet omdat een gedachte comfort geeft dat ze daarom ook waar is.

Wanneer iemand sterft is het inderdaad vertroostend als je denkt dat je die persoon terug zult zien in een leven na dit leven. Dat kan je heel veel sterkte geven doorheen het rouwproces.
Het betekent echter niet dat, omdat het helpt bij de verwerking van het verlies van een geliefde, dit correct is.

Ik geef toe dat het vreemd is als je bedenkt dat er na dit leven niets meer is. Ik vind dat ook raar. Uiteindelijk ben je hier dan een periode geweest en heb je vanalles meegemaakt, waarna er niets meer volgt.
Bedenk echter even het volgende. Voor je geboren bent was je er ook niet. Je bestond niet, je had daar geen last van. Als je niet meer bestaat na je dood, dan ga je daar dus ook geen last van hebben.

Als je moeilijkheden in het leven hebt, dan kan het inderdaad kracht geven om te bedenken dat je er niet alleen door gaat, dat god bij je is. Toch is het niet omdat dit kracht geeft, dat het daarom ook echt waar is.
Ik heb geleerd dat het uiteindelijk toch steeds de betreffende persoon is die verantwoordelijkheid moet nemen, die dingen moet laten of doen, die actie moet ondernemen, … om ergens door te geraken.
Is dat nu eenmaal niet wat karaktervorming is? Moeilijkheden overwinnen, sterker worden in het leven door bepaalde beslissingen te nemen.
Uiteraard kan een denkbeeldige vriend (god) een duwtje in de rug geven. Daar is echter niets bovennatuurlijks aan.