Gebed is één van de belangrijkste zaken in een christenleven. Ik werd geleerd om als christen regelmatig in gebed te gaan en zo een relatie met god op te bouwen. Daarnaast kan je tijdens het bidden ook bepaalde zaken vragen aan god (voorbede). Als die zaken dan bewaarheid worden, spreekt men van gebedsverhoring.
Hier spreekt men dus van een oorzaak, het gebed en een gevolg, de gebedsverhoring. Beide worden aan elkaar gelinkt en dit vormt voor een christen het bewijs dat god naar hem luistert en reageert op zijn vraag.
Is het echter correct om beide zaken aan elkaar te linken zonder deftig bewijs? De “verhoring van het gebed” op zich mag hier toch het bewijs niet voor vormen?

Even een heel eenvoudig voorbeeld. Er staat een barbecue met de kerk op het programma en alle leden bidden voor goed weer. Het wordt effectief goed weer. Iedereen voelt zich gesterkt door deze “gebedsverhoring”. Er werd gebeden voor goed weer, het is goed weer, dus god heeft het gebed beantwoord.
Op hetzelfde moment bidt een stervend kind in Afrika, dat al dagen niet gegeten heeft, voor wat voedsel. Dit gebed wordt niet verhoord, het kind sterft.

Wat moet je hieruit opmaken?
Ofwel heeft god effectief gezorgd voor mooi weer op de kerk-barbecue. Dat betekent dus dat hij het klimaat moet beïnvloeden, toch niet niets. Hij lijkt echter niet bij machte te zijn om wat eten te voorzien voor een stervend kind.
Ofwel heeft god helemaal niets te maken met deze situatie.
Een nuchtere blik op deze situatie is voor mij voldoende om hier mijn conclusies uit te trekken. Ook hier lijkt het mij dat god met deze situatie niets te maken heeft. Het mooie weer is uiteraard puur toeval.
Het is ook eigen aan mensen om te focussen op succes. Die ene keer dat een gebed verhoord lijkt te zijn zal je geloof sterken. Maar de tientallen keren dat je gebed geen effect heeft vergeet je, of redeneer je weg door te zeggen “god doet alles op zijn tijd”, of “misschien is het gods wil niet”, of “gods wegen zijn hoger dan de onze”, ...

Zoals ik eerder aanhaalde draait gebed niet enkel om voorbede, maar is gebed ook het ontwikkelen van een persoonlijke relatie met god. Het betekent dat je god vertelt hoe je dag was, hoe je je voelt, wat je bezighoudt, …
Ik heb heel wat uren stille tijd (zoals dit genoemd wordt in christelijke middens) gehouden in mijn leven. Dit is bij mij steeds overgekomen als éénrichtingsverkeer. Uiteraard zijn er momenten geweest dat ik dacht dat god iets terugzei. Maar was dat wel zo? Of vormde ik gewoon zelf een aantal eigen gedachten? Christenen zeggen dat god spreekt door gedachten, maar hoe kan ik bepalen of iets een eigen gedachte is of dat die gedachte van god komt?
Waarom spreekt god niet duidelijk? Is dit niet opnieuw iets wat in het voordeel van een niet-bestaande-god spreekt?

Een bekende term in pinkster-middens is “god die deuren opent”. Je leeft je leven als gelovige, er doet zich ergens een opportuniteit voor en er wordt gezegd dat dit “god is die een deur opent”. Twee dagen later gebeurt er iets onverwacht waardoor de opportuniteit toch niet kan doorgaan en plots wordt er gesproken van “god die een deur sluit”.
Als je een dergelijke situatie zonder de paardenkleppen van het geloof bekijkt valt het eigenlijk heel moeilijk te begrijpen dat christenen dit effectief zo zien.
Mij lijkt het duidelijk pure willekeur en toeval.