Ik heb evangelisatie in zekere zin altijd iets vreemd gevonden. Ik snap het concept en het lijkt me logisch dat, als je iets als eeuwige redding aan te bieden hebt, je dat ook met anderen deelt.

Ik heb echter de volgende bemerkingen:

• Waarom wordt er steeds gesproken in termen van volken? In de bijbel staat dat eerst alle volken moeten bereikt worden met het evangelie, dat Jezus dan pas terugkomt.
  Er wordt steeds gesproken over volken, maar niet over individuele personen. Het kan toch perfect zijn dat een bepaald volk be-evangeliseerd is geweest, maar dat er heel wat mensen zijn die tot dat volk behoren en die niet bereikt zijn geweest?
  Het lijkt dat, als een volk eenmaal bereikt is, het dan ok is. Maar wat met alle mensen in het verleden die nooit met evangelie bereikt geweest zijn? Hoe werkt dat?
  
  
• Ik vind het ook heel vreemd dat christenen zo lauw zijn als het om evangelisatie gaat. Als je echt beseft dat iemand die als niet-gelovige sterft, eeuwig zal branden in de hel, hoe kan het dan dat je er niet alles aan doet om mensen te redden?
  Ik ken een christen die al 30 jaar op zijn job zat en die mij trots vertelde dat hij net aan een collega verteld had dat hij christen was. Zijn eerste “outing”, na 30 jaar.
  Stel dat ik op restaurant zit en ik heb informatie waardoor ik geloof dat er straks een terrorist binnenkomt die iedereen vermoordt, zou ik dan rustig verder kunnen eten? Of zou ik er alles aan doen om iedereen te proberen te redden?
  Ik weet dat dit heel zwart-wit voorgesteld is, maar in essentie komt het daar toch op neer? Het gaat om eeuwige redding. Ik vraag me af of een christen dit eigenlijk zelf wel gelooft.