Kort na onze bijbelschool was er een heel moeilijke periode in onze kerk. Een aantal mensen uit de kerk kreeg ruzie met de gemeenteleiding omtrent diverse zaken.
Ik kende bijna iedereen in onze kerk, ik ging er immers al mijn hele leven heen. Ik wist dat die mensen die in ruzie vielen met de gemeenteleiding oprechte christenen waren. Ik wist ook dat de mensen in de gemeenteleiding oprechte christenen waren, ik was daar absoluut van overtuigd. Ik kende die mensen heel goed.

Wat ik toen niet kon vatten is dat mensen die oprecht verbonden zijn met god toch zo lijnrecht tegenover elkaar kunnen staan, over hele diepe zaken. Hoe kan het dat die god, waarvan ze beweren dat ze er een levendige relatie mee hebben, niet tegen één van beide partijen zegt dat ze verkeerd zijn? Hier leek mij maar één verklaring mogelijk. Die god bestaat niet en die mensen gaan gewoon uit van hun eigen gekleurde beeld dat ze van die god gevormd hebben.
Ik merk op dat dit over heel ernstige en diepgaande zaken ging. De uitleg dat die mensen god misschien verkeerd begrijpen of dat ze zich laten beïnvloeden door hun eigen mening gaat hier, naar mijn inzien, niet op. Het betrof hier fundamentele zaken.