Eenmaal terug van onze bijbelschool waren Jaimie en ik heel enthousiast om de zending in te gaan. We dachten eraan om opnieuw naar Indonesië te gaan. Een Nederlander heeft daar in de jungle een dorp opgericht, dat kinderen uit omliggende stammen opvangt, hen helpt en hen met het evangelie (het geloof) in contact brengt. Het leek ons wel wat om de kinderen die in deze huizen verbleven te begeleiden als een soort foster parents.

Het is zo dat we onze korte zendingsreis 2 jaar hiervoor en onze bijbelschool 1 jaar hiervoor eigenlijk niet konden betalen. Beide waren dure aangelegenheden. We hadden hier destijds echter voor gebeden, onze nood rondom ons bekend gemaakt en het nodige geld kwam steeds ter beschikking op verschillende manieren. We zagen hier echt gods voorziening in.
Toen we besloten om een testperiode in het kinderdorp in Indonesië door te brengen begonnen we hier ook voor te bidden. Deze keer besloten we echter om niemand iets van onze plannen te vertellen.
Wat bleek, er kwam niets van geld binnen. Dit zette me aan het denken. Was het eerder wel god die voorzien had? Uiteraard zal een christen hier zeggen, “misschien was het niet gods plan dat je naar Indonesië trok”. Ik begon hier echter door te kijken.
Het leek me duidelijk dat het binnenkomen van het nodige geld bij de eerdere gelegenheden niets te maken had met god. We hadden onze nood rondom ons bekend gemaakt en heel wat sympathieke mensen, familie en vrienden hadden toen besloten om ons te steunen. God had hier, naar mijn inzien, niets mee te maken.
Ook hier staken twijfels de kop op.