Jaimie en ik besloten om een bijbelschool te volgen bij dezelfde organisatie waarmee we op zendingsreis naar Indonesië waren geweest. Het betekende dat we ons normale leven 6 maand “stil legden”. We namen beide loopbaanonderbreking en vertrokken 3 maand voor een scholing in Nederland (theoriegedeelte), om daarna 2 maanden (praktijkgedeelte) naar Zuid-Afrika te trekken, samen met een 10-tal andere gezinnen.
Ik dacht dat ik er nu eindelijk zou in slagen om een echte relatie met god op te bouwen, om hem echt te vinden. Meer kon ik naar mijn mening immers niet doen, mijn leven voor 6 maand helemaal overkop gooien om god te zoeken.
De school op zich was een fantastische periode. We leerden er fantastische mensen kennen, genoten van het weg zijn van de dagelijkse rush, leerden heel veel over god en de bijbel, genoten van Zuid-Afrika, hadden de kans om mensen te helpen en leerden nieuwe culturen kennen.
Ik slaagde er echter nog steeds niet in om god te vinden. Ik zette tijd apart voor hem, maar altijd bleef het heel stil aan de andere kant. Ik begreep het niet goed. Hoe kon het dat god zich nog steeds niet duidelijk aan mij openbaarde?

Het viel me ook op dat ik niets merkte van de spectaculaire verhalen die ik over andere plaatsen in de wereld hoorde. Ik had geleerd dat er een soort van duister geestelijk deken over België ligt, waardoor god hier moeilijk kan doorbreken. In andere landen was dat echter niet zo, werd mij verteld.
Ik was in Indonesië geweest, nu was ik in Zuid-Afrika. Ik merkte echter geen verschillen met België. God leek me daar even afwezig als hier.
Dit bracht me ook aan het twijfelen. Bestaat hij wel? Is alles wat ik geloof wel waar?